Καρανταλής Γεώργιος

«Γεννήθηκα το 1971 στην Αθήνα, χόρτασα από σπουδές και τίτλους και μετά πάνοπλος ξεκίνησα με όρεξη να δουλεύω.

Πολλές φορές ένιωθα να κατακλύζομαι από ιδέες. Παθιαζόμουν μάλιστα με δαύτες και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τα έδινα όλα.
Τα κατάφερνα τότε καλά. Αισθανόμουν καλά.

Ξέρετε, εκείνο το ηλίθιο συναίσθημα που αποτυπώνεται σε κλισέ του Κοέλιο, του τύπου

“τι υπέροχη που είναι η ζωή!”,

“τι υπέροχος που είμαι εγώ!”,

“τι υπέροχοι που είμαστε όλοι μας!”...

Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα ποτέ διάρκεια. Στις επιχειρήσεις υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος για να αντιμετωπίζουν ανθρώπους σαν κι εμένα: με πρότζεκτ. Μπορούμε
για παράδειγμα να δουλεύουμε σήμερα ένα πρότζεκτ για τον Βασιλόπουλο, αύριο για τον Κωστόπουλο, την επομένη για τον Βγενόπουλο και έτσι, πετώντας από λουλούδι σε λουλούδι,
να σπάει κάπως η μονοτονία μας.

Δεν ευδοκιμούμε εύκολα σε όλα τα κλίματα και αυτοαποκαλούμαστε δημιουργικοί. Τρομάρα μας!
Είμαστε η χειρότερη φάρα επαγγελματία: πεταλούδες. (Χωρίς τη γυναίκα μου θα ζούσα σε σκηνή)».