Γιαννόπουλος Περικλής

O Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1869 και αυτοκτόνησε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά στις 10 Απριλίου 1910.

Παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του για άλλα δύο χρόνια στο Παρίσι. Μετά το θάνατο του πατέρα του εγκατέλειψε τις σπουδές του και πήγε για οχτώ μήνες στον αδελφό του στο Λονδίνο, όπου μελέτησε αγγλική και γαλλική λογοτεχνία, γνώρισε το κλίμα του συμβολισμού και του αισθητισμού και έζησε την πλούσια σε εμπειρίες ατμόσφαιρα του "τέλους του αιώνα". Επιστρέφοντας στην Αθήνα, γράφτηκε στη Νομική Σχολή και άρχισε έντονη δημοσιογραφική, λογοτεχνική και δοκιμιογραφική δράση.

Από το 1894 άρχισε να δημοσιεύει σε εφημερίδες και περιοδικά μεταφράσεις των Ντίκενς, Πόε, Λοτί, Ουάιλντ, Μποντλέρ, Μιρμπό, Τελιέ και γύρω στα δεκαπέντε πρωτότυπα "πεζά ποιήματα" (Μάιος 1894-Σεπτέμβριος 1904).

Από το 1899 αναπτύσσει έντονη δημοσιογραφική παρουσία με άρθρα στις εφημερίδες Ακρόπολις, Το Αστυ, Εστία κ.ά. και στα περιοδικά Κριτική, Παναθήναια, Ο Νουμάς κ.ά., όπου έκφράζει το ενδιαφέρον του για γενικότερα ελληνικά προβλήματα, καλύπτοντας πολλές όψεις της νεοελληνικής ιστορίας και ζωής.

Από τη δοκιμιογραφική παραγωγή του κυκλοφόρησαν σε αυτοτελή έκδοση το Νέον Πνεύμα (1906) και η Εκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν (1907). Τα καλύτερα λογοτεχνικά του κείμενα είναι Αι Νύμφαι του Αιγαίου (1901), Νύκτωμα (1901) και Αιγαίου Εσπερινός (1904).

Το έργο του, που αποκαλύπτει την καλλιτεχνική και αισθησιακή του κράση, τη φυσιολατρία και ελληνολατρία του, αντιμετωπίστηκε πάντα κάτω από το πρίσμα του ελληνοκεντρισμού και του εθνικισμού, χωρίς όμως να παραγνωρίζεται και η δημιουργική του όψη ως πεζογράφου του αισθητισμού.