Ζωή μου, εσύ…

Ο χρόνος κυλά, τα δευτερόλεπτα τρέχουν και η ζωή… συνεχίζεται. Πάντα! Με ήλιο ή με βροχή, με γέλιο
ή με δάκρυ, με κάποιους να φεύγουν και με άλλους
να έρχονται, η ζωή παίρνει τις μοίρες αγκαλιά και συνεχίζει το ταξίδι… Εγώ είμαι η Αννέζα και στη ζωή μου
δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος.
Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου ρούφηξαν όλη μου
την ενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής μου. Όμως, παρά τα τόσα χρόνια που είμαι σ’ αυτή τη γη,
δε δέχομαι να καθορίσει κανείς και τίποτα τη ζωή μου. Υπήρξαν φορές που έχασα τον έλεγχο του τιμονιού. Υπήρξαν φορές που το πηδάλιο της ζωής μου το πήραν
στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο η καπετάνισσα είμαι
πάντα εγώ και εγώ είμαι εκείνη που θα χαράζει πάντα
την πορεία… Αυτή που εγώ ήθελα πάντα να ακολουθήσω.
Η δική μου η ζωή είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου… Οι πέντε μέρες του έρωτά μου… Η καλοσύνη της Ρηνιώς και η αγάπη της Ειρήνης… Το λουλούδι που άνθισε
έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι…
Το βλέμμα που κρύβει μια παλιά φωτογραφία…
Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, νιώθω πως υπάρχει ακόμη μέσα μου λίγη ψυχή. Καμιά φορά όταν την κοιτάζω,
τη χαϊδεύω και ψιθυρίζω: «Ζωή μου, εσύ…»