Το τέλος του κύκλου

Με τον εικοσαετή κύκλο της παγκοσμιοποίησης (1980-2000) η παγκόσμια αυτοκρατορία περιήλθε σε αδιέξοδο, οικονομική κρίση και σύγχυση. Επιστρέφει ο κύκλος των περιοδικών κρίσεων, της διεθνούς αστάθειας και της παγκόσμιας καταστολής. Όμως, όταν στην παγκόσμια διακυβέρνηση υποκαθίσταται η έννοια της καταστολής, το διεθνές σύστημα κινδυνεύει ν’ αποβεί ακόμη περισσότερο ασταθές και απρόβλεπτο.

Κατά την τελευταία εικοσαετία οι υποσχέσεις της παγκοσμιοποίησης αθετήθηκαν: τα διεθνή χάσματα βάθυναν, οι ανισότητες οξύνθηκαν, οι αδικίες έγιναν κατάφωρες, οι πολιτισμοί, αντί να συγκλίνουν, έγιναν περισσότερο μισαλλόδοξοι, η οικονομία, αντί σταθερότητος, εισήλθε σε φάση αναταράξεων, η παγκόσμια αυτοκρατορία αναζητεί συνοχή όχι πλέον με το εμπόριο, αλλά με την ισχύ και καταστολή. Σήμερα η ωμότητα της καταστολής αντικαθιστά την ωραιολογία της οικονομίας. Πληροφορική επανάσταση, νέα οικονομία, χρηματιστηριακές αποδόσεις, διαρκής ευημερία, γραμμική ανάπτυξη, παγκόσμια διακυβέρνηση, διεθνής σύγκλιση και ολοκλήρωση σαρώνονται ήδη με την επανεμφάνιση των περιοδικών κρίσεων και την αστάθεια, με τη συστηματική προσφυγή στην παγκόσμια βία και καταστολή. Στον λόγο της παγκοσμιοποίησης υποκαθίσταται σήμερα ο εθνικο-πατριωτικός λόγος. Αντί παγκόσμιας ειρήνης, εγκαινιάζεται νέα εποχή εξοπλισμών και πολεμικών συγκρούσεων. Στην «αυτοκρατορία της ειρήνης» υποκαθίσταται η «αυτοκρατορία του φόβου και της επαγρύπνησης». Στη χίμαιρα της παγκοσμιοποίησης η χίμαιρα της καταστολής. Γιατί η δεύτερη να έχει καλύτερη τύχη από την πρώτη;

Στο ερώτημα αυτό ο Κώστας Βεργόπουλος εντοπίζει την απάντηση από τους ίδιους τους κύκλους της Ουάσιγκτων, με βάση επίσημες εκθέσεις, κείμενα και τεκμηρίωση.