Τηλεόραση εγώ; Όχι, ευχαριστώ.

Το βιβλίο αφηγείται το καλοκαίρι ενός ιστορικού τέχνης στο Βερολίνο,
ο οποίος ετοιμάζεται να γράψει ένα δοκίμιο για τον Τιτσιάνο Βετσέλιο.
Tην ίδια εποχή αποφασίζει ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσει ποτέ πια
τηλεόραση. Τον ακολουθούμε στις καθημερινές του ασχολίες (πρωινά
μελέτης, πισίνες του Βερολίνου, περίπατοι στα πάρκα), την ίδια στιγμή
που μας ενημερώνει για το πώς αισθάνεται από τότε που αποφάσισε να
σταματήσει να παρακολουθεί τηλεόραση. Ο αφηγητής μοιάζει με ήσυχο
καθηγητή, έναν οποιοδήποτε πανεπιστημιακό (είναι γύρω στα σαράντα,
ζει με την Ντελόν, έχει ένα, σχεδόν δύο παιδιά). Προφανώς περνά μόνος
του το καλοκαίρι στο Βερολίνο, προκειμένου να συγκεντρωθεί στη μελέτη
του, όσο όμως προχωρά το βιβλίο, όσο διαμορφώνεται με αργούς ρυθμούς
η τελική μορφή της εργασίας του, η μυθοπλασία έρχεται σε δεύτερο πλάνο,
λες και το βιβλίο που σχεδιάζει να γράψει ο αφηγητής και το βιβλίο που
διαβάζουμε ταυτίζονται απολύτως.

Από το πρώτο του μυθιστόρημα, Το Μπάνιο (1985), ο Ζαν-Φιλίπ
Τουσέν κατάφερε να διαμορφώσει ένα πιστό κοινό, τόσο στη Γαλλία,
όσο και στις χώρες στις οποίες έχουν μεταφραστεί τα έργα του.