Ρουσιώ μη με ξεχνάς

 

Ο τραγικός θάνατος του πατέρα της τη διαλύει. Φεύγει, δραπετεύει από τις σκιές του παρελθόντος, από τη µητέρα της –ήρωα και δεσµώτη της–, τη µιζέρια των παραγκουπόλεων, τη βαριά µεταπολεµική σιωπή. Πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της, στα δικά της θέλω και να βρει τη δύναµη να επιβιώσει µόνη. 

 

Η εσωτερική διαδροµή µιας γυναίκας που διεκδικεί µια θέση σ’ έναν κόσµο που, αν και χτίζεται από την αρχή, παραµένει στυγερά εχθρικός. Δε χωράει ενσυναίσθηση. Η δύναµη είναι ο αγώνας. Η Ρουσιώ δεν είναι απλά ένα πιόνι στη σκακιέρα της ιστορίας. Όπου κι αν πάει, όποιον δρόµο κι αν ακολουθήσει, είναι µέρος της ιστορίας.

 

Η µάνα µου προχωρούσε φορτωµένη µπροστά κι εγώ είχα αγκιστρώσει τα δάχτυλά µου στο σκισµένο στρίφωµα της κάπας της. Μέσα σ’ εκείνο το στρίφωµα είχαν χωθεί όλα τα λόγια που έπρεπε να ειπωθούν. Είχαν µεταµορφωθεί σε χνούδια από κλωστές, στριµωγµένα στο διπλωµένο τσόχινο πανί. Τα µάλαζα µε τα δάχτυλά µου κι ένιωθα σε κάθε κοµπαλάκι του να πλάθεται ένα ξεχωριστό ανέµισµα της ψυχής της. Άλλο, απαλό και µεταξένιο, κόλλαγε απ’ αγάπη και ζέσταινε το αίµα µου. Άλλο, γεµάτο από κοφτερά γυαλιά, όπως τα χιλιάδες βάσανά της, µ’ έκοβε στα δυο, κι ένα τρίτο, καταχωνιασµένο στη γωνιά σαν µπαµπακένιο στρώµα, κοίµιζε το στεγνό της δάκρυ. Τα δάχτυλά µου, ξυλιασµένα, ταξίδευαν στο στρίφωµά της, ώσπου σκάλωσαν σε µια τρύπα της κάπας της – αποκεί, ήταν σίγουρο, µπαινόβγαιναν παραστρατηµένα τα όνειρά της.