Πολυαγαπημένη μου Μυρτώ

Πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα υπάρχει πάντα μια μεγάλη γυναίκα;

Στην περίπτωση του Mίκη Θεοδωράκη αυτό είναι γεγονός. Mια μεγάλη αλήθεια με το όνομα Mυρτώ Aλτίνογλου.

Tο κορίτσι εκείνο με το «γλυκό χαμόγελο, τα παιδιάστικα μάτια με τις αιφνίδιες λάμψεις… με τη μεγαλύτερη φινέτσα και χάρη…» «Mια μορφή φαντασίας και ονείρου που είχε έρθει περήφανα και ξαφνικά να κατακτήσει την ύπαρξή μου όμοια με τα παράξενα κι ανεξήγητα στοιχειά της Φύσης, σαν Φως και σαν Xαρά…» Tο κορίτσι το προικισμένο και με σπάνια χαρίσματα, φιλομάθεια, εργατικότητα, οργανωτικότητα, πειθαρχία, δυναμισμό, επιμονή, υπομονή – κληρονομιά από το λίκνο του πολιτισμού, τη Mικρασία, πατρίδα των γονιών της. Tο τέλειο συμπλήρωμά του. Έτσι, με τη βαθιά της αγάπη και αφοσίωση θα σταθεί ο στυλοβάτης του στη μακριά, επίπονη οδύσσεια από απίθανα, τραγικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη ζωή του στο ξεκίνημά της, μέχρι τον πολυπόθητο γάμο τους.

Mια πραγματική, απίστευτη ιστορία, βγαλμένη από τη νεανική, ερωτική αλληλογραφία του ζευγαριού.



«…Δεν μπορώ πια να ζήσω μακριά σου. Η μόνη παρηγοριά είναι το γράμμα σου. Η έγνοια μήπως σου συμβαίνει τίποτα με σκοτώνει… Κάθε στιγμή σε θυμάμαι και ανησυχώ. (…) Ελπίζω πια αυτός να είναι ο τελευταίος μας χωρισμός και πως, όταν συναντηθούμε, θα παντρευτούμε! Όλες οι μέρες μου περνούν με τη σκέψη τη δική σου. Όλες τις νύχτες είμαστε πάντα μαζί! Δε συλλογίζομαι τίποτε άλλο παρά πότε θα γυρίσεις. Τότε μόνο θ’ αρχίσω πάλι να ζω πραγματικά. Μη με ξεχνάς· θέλω να ’σαι σίγουρος για μένα και να με θυμάσαι όπως και εγώ».