Παυλίνα

Μετίν Αρντίτι

Σπέτσες, δεκαετία του ’50. Η Παυλίνα μεγαλώνει στο ηλιόλουστο νησί της, έχοντας μόνο τη μάνα της να την αγαπά και να τη φροντίζει. Ο λατρεμένος της πατέρας βρήκε τραγικό θάνατο στη θάλασσα και η απουσία του είναι γι’ αυτή βασανιστική. Έφηβη κοπέλα πια, αγαπά βαθιά τον όμορφο άντρα που μεγάλωσαν μαζί σαν ξαδέλφια. Αγνοεί όμως πολλά μυστικά, που, όταν αρχίζουν πια να αποκαλύπτονται, σαρώνουν την οικογένειά της σαν κύμα απρόβλεπτης γαλανής θάλασσας.

Το μυθιστόρημα Παυλίνα θίγει το προσωπικό και συγχρόνως οικουμενικό θέμα της εγκατάλειψης, αλλά και της τυχαίας φύσης των συναντήσεων. Φέρνοντας τους ήρωές του αντιμέτωπους με τη δύναμη της ζωής και τις περιπέτειες της μοίρας, οι οποίες μας κυβερνούν πέρα από το καλό και το κακό, ο συγγραφέας συγκλονίζει με την αλήθεια και τη διορατικότητα της αφήγησής του.

Mετάφραση από τα γαλλικά
KPIΣTY KOYNINIΩTH

«Δε θα ξανάβλεπε τον πατέρα της. Ποτέ πια. Της είχαν πάρει μεμιάς, και για πάντα, τον άνθρωπο που αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο. (…)

»Πιότερο απ’ όλα θα της έλειπε το βλέμμα του, έντονο και συγχρόνως γλυκό, που της έλεγε: Σ’ αγαπώ, Παυλινάκι. Σε λατρεύω. Είσαι για μένα το πιο σημαντικό, το πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο. (…)

»Της το πήραν αυτό το βλέμμα, αυτό τον αυγουστιάτικο ήλιο, κι ήταν σαν να της είχαν ξεριζώσει ένα πνευμόνι ή ένα χέρι μεμιάς, απροειδοποίητα, χωρίς μια κουβέντα για να την προετοιμάσουν».