Όσο δε φαντάζεσαι

Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να θυμηθώ τι όψη έχει η μοναξιά…
Ποιο απ’ όλα της τα πρόσωπα ήταν ­εκείνο που με τρόμαζε; Ποιο, τελικά, αγάπησα;
Ένα πια γνωρίζω με σιγουριά: η επιλεγμένη μοναξιά είναι ευκαιρία… Αρχή για
ταξίδια προσωπικά, στραμμένα στο εντός…

Μια νέα γυναίκα αποσύρεται στην ερημιά για να ανακαλύψει τον εαυτό της και να
επαναπροσδιορίσει τη ζωή της.
Εκείνος την έμαθε τον πραγματικό έρωτα. Εκείνη του «γνώρισε» πως είναι μουσικός.
Εκείνη, μαζί του, αγάπησε τη μοναξιά της. Κι ύστερα, αγάπησε και τη δική του…
«μοναξιά».
Είναι διαφορετικός. Κι εκείνη μαζί του άλλαξε. Βρήκε με κόπο τις αλήθειες της,
έμαθε να κοιτάζει… με ξαστεριά αυτά που άλλοτε φοβόταν ν’ αντικρίσει. Της
έδειξε ποια θα γινόταν χωρίς να της αρέσει, μόνο και μόνο γιατί φορούσε το
χιτώνα της ανασφάλειας. Κι αυτός τούτο το χιτώνα, πολύ διακριτικά, τον έβγαλε
από τους ώμους της και την έκανε να περπατά πιο γρήγορα…

«Ο Ανέστης είχε μόλις ανοίξει μια μικρή χαραμάδα μέσα του, μια χαραμάδα μόνο για
εκείνην, κατευθείαν από την ψυχή του. Η Κλειώ τον πλησίασε κι έκατσε δίπλα του.
Ό,τι είχε ακούσει της αρκούσε για να συνεχίσει τη ζωή της. Ζάρωσε κοντά του κι
έμεινε εκεί, να λούζεται με το ζεστό φως που έβγαινε από μέσα του».