Όσα δεν είπαμε

Η φιλία, οι ψυχές που ενώνονται με αιώνια πίστη, που
μοιράζονται τις ίδιες μύχιες σκέψεις. Οι στιγμές που στάζουν σταγόνες πάνω τους
από το νερό της ζωής… μέχρι αυτό να εξατμιστεί και να γίνει τόξο ουράνιο.

Υπήρχε μια παράξενη χημεία ανάμεσα στην Έλλη και την
Αγγελική. Οι δύο γυναίκες πίστευαν πολύ σ’ αυτή τη φιλία και θεωρούσαν πως δεν
υπήρχαν μυστικά στη σχέση τους. Ήταν όμως αλήθεια; Ή μήπως είχαν κάποια μυστικά,
που τα κρατούσε η καθεμιά για τον εαυτό της και που, αν έβγαιναν κάποια στιγμή
στο φως, θα τίναζαν στον αέρα μια φιλία χρόνων; Κι όμως, έπρεπε να σταθούν η μία
στο πλευρό της άλλης…

…Η Έλλη, όσο κι αν αγαπούσε την Αγγελική, υπήρχαν φορές που
δεν μπορούσε να δείξει κατανόηση για τη συμπεριφορά της. Το ένιωθε πως η φιλία
αυτή είχε δοκιμαστεί πολλές φορές και είχε αντέξει, όμως τώρα φαινόταν ότι δε θα
είχε άλλο χρόνο. Όχι επειδή εκείνη θα έπαυε να ενδιαφέρεται και να την αγαπά
πολύ, αλλά επειδή η Αγγελική έδειχνε πως δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να ακολουθήσει
πλέον τους ρυθμούς της δικής της ζωής. Σαν να είχε κουραστεί.