Οικολογία και πολιτική

Όσον καιρό ακόμα θα σκεφτόμαστε με τους όρους αυτής της κοινωνίας της ανισότητας, η μη ανάπτυξη θα σημαίνει για τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων την καταδίκη τους σε μια χωρίς ελπίδα μετριότητα. Έτσι εκείνο που πρέπει πρώτα απ’ όλα να χτυπηθεί, δεν είναι η οικονομική μεγέθυνση αλλά ένα κοινωνικό σύστημα που συντηρεί αυτή την ανάγκη εφευρίσκοντας ασταμάτητα τα κατ’ εξοχήν σπάνια αγαθά, τα οποία μάλιστα διαφοροποιούνται απ’ αυτά που έχει όλος ο κόσμος. Το έμβλημα της σύγχρονης κοινωνίας θα μπορούσε να είναι: “αυτό που είναι καλό για όλους δεν αξίζει τίποτα για σένα”.

Η οικολογική απαίτηση δε θα απαλλαγεί απ’ τις σύμφυτες ασάφειες παρά στο βαθμό που θα απαντήσει στην προκαταβολική ερώτηση: Τι θέλουμε; Έναν καπιταλισμό που προσαρμόζεται στους οικολογικούς περιορισμούς, όπως προσαρμόστηκε και στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, ή μια οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση που καταρρίπτει τους καπιταλιστικούς καταναγκασμούς, και εξ αυτού, εγκαθιστά νέες σχέσεις των ανθρώπων με την κοινότητα, την εργασία τους και τη φύση;