Οδός Σουλεϊμάν Πασά

Κάιρο, δεκαετία του ’50…
Μια πόλη που την πλημμυρίζουν οι μυρωδιές και οι μελωδίες. Μια κοινωνία που
λατρεύει την κομψότητα και φλυαρεί για την αγάπη… Στα σαλόνια, στις αγορές της,
ακούς να μιλούν ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά· όπως και οι ήρωες του
μυθιστορήματος, που ζουν νωχελικά σε αυτό το σαγηνευτικό σταυροδρόμι των
πολιτισμών.
Παρακολουθώντας τις ζωές τους, ξετυλίγεται η ­ίδια η ιστορία… Μια καινούρια αρχή
ή ένα αναπότρεπτο τέλος;…

«“Μου είχατε πει ότι σκεφτόσασταν να χρησιμοποιήσετε την Ίσιδα στον τίτλο του
βιβλίου σας. Γιατί; Και γιατί δεν το κάνατε;”
»“Τελικά επέλεξα άλλο τίτλο, γιατί η διεύθυνση του σπιτιού του Ζίγκφριντ,
Σουλεϊμάν Πασά 25, μου φάνηκε ότι συμβόλιζε την παρελθούσα εποχή όπου η Ανατολή
και η Δύση συγχωνεύονταν χωρίς θρησκευτικές προκαταλήψεις. Αυτό δεν πρόκειται να
το ξαναδούμε. Όσο για την Ίσιδα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω γιατί η ιστορία της
συνοψίζει την ­ιστορία των ηρώων μου”.
»Η Ρεσιντέχ με κοίταξε με βλέμμα ερωτηματικό.
»“Μιλώ για την αναζήτηση της αγάπης”, είπα. “Της σαρκικής και όχι μόνο.
Πρόκειται για μία από τις πρώτες ιστορίες αγάπης του κόσμου. Και συμβαίνει να
γεννήθηκε στην Αίγυπτο. Και να είναι τραγική”.
»Η πριγκίπισσα κούνησε το κεφάλι. Ύστερα ακούμπησε το χέρι της στο δικό μου – κι
εγώ θυμήθηκα το μεθυστικό τανγκό που είχα χορέψει κάποτε μαζί της.
»“Έχετε δίκιο”, είπε σαν να λυπόταν. “Eίμαστε όλοι παιδιά της Ίσιδας”».