Μια εκτυφλωτική απουσία φωτός

Αναζήτησα πολύ καιρό τη μαύρη πέτρα που εξαγνίζει την ψυχή από το θάνατο. Όταν λέω πολύ καιρό, σκέφτομαι ένα απύθμενο πηγάδι, ένα τούνελ που το έσκαψα με τα δάχτυλά μου, με τα δόντια μου, με την ασίγαστη ελπίδα να διακρίνω, έστω και για ένα λεπτό, για ένα μακρύ, ατέλειωτο λεπτό, μια αχτίδα φωτός, μια σπίθα που θα εντυπωνόταν στο βυθό του ματιού μου και τα σωθικά μου θα κρατούσαν φυλαγμένη σαν μυστικό. Θα ήταν εδώ, θα κατοικούσε στο στήθος μου και θα έτρεφε τις ατέλειωτες νύχτες μου, εδώ, μέσα σ’ αυτό τον τάφο, στα βάθη της υγρής γης, που μύριζε άνθρωπο ο οποίος απώλεσε την ανθρώπινη φύση του με φτυαριές που του αφαίρεσαν το δέρμα, που του στέρησαν το βλέμμα, τη φωνή και τη λογική.

Tahar Ben Jelloun

Το μυθιστόρημα αυτό βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πηγή έμπνευσής του στάθηκε η μαρτυρία ενός παλιού κρατουμένου στη φυλακή του Ταζμαμάρτ.

Από τη νύχτα της 10ης Ιουλίου 1971 δεν έχω πια ηλικία. Δεν έχω γεράσει, ούτε έχω ξανανιώσει. Έχασα την ηλικία μου. Δεν είναι πλέον αναγνωρίσιμη στο πρόσωπό μου. Στην πραγματικότητα, δε βρίσκομαι πια εδώ για να της δώσω πρόσωπο. Σταμάτησα στο μηδέν, εκεί όπου ο χρόνος καταργείται, παραδίδεται στον άνεμο, αφήνεται σ’ αυτό το τεράστιο λευκό ύφασμα που το κινεί μια ελαφριά αύρα, δίνεται στον ουρανό που έχει στερηθεί τα άστρα του, τις εικόνες του, τα παιδικά όνειρα που βρίσκουν εκεί καταφύγιο, άδειος απ’ όλα, ακόμα και από το Θεό. Βρέθηκα από τούτη την πλευρά για να μάθω τη λήθη, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να βρεθώ ολοκληρωτικά μέσα στο τίποτα, ούτε ακόμα και με τη σκέψη.