Μεταγωγές

Ανωμερίτης Γιώργος

Ο Γιώργος Ανωμερίτης γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη το 1945. Το «πολιτικό» βιογραφικό του είναι γνωστό. Το ίδιο και τα επιστημονικά του εφόδια, το τεχνοκρατικό του έργο, τα άρθρα, οι μελέτες και οι αναλύσεις του για την ελληνική οικονομία. Λίγοι σίγουρα γνωρίζουν την κοινωνική του προσφορά κι ακόμα πιο λίγοι την αφοσίωσή του στις τέχνες.
Κι όμως, θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να περιγράψει κανείς το ξόδεμα του ερευνητικού του χρόνου στον κινηματογράφο, τη φωτογραφία, τη μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, την ποίηση.
Τα πρώτα του ποιήματα τα παρουσίασε το 1964 σε κάποιες εκδηλώσεις τέχνης στη ΧΑΝ Αθηνών. Ηταν τα χρόνια της αναζήτησης, όταν ο χρόνος μοιραζόταν σε δύο γειτονικές πόρτες: της ΕΔΗΝ και της ΧΑΝ, στις δύο απέναντι γωνιές της Ακαδημίας με την Ομήρου. Ηταν τα χρόνια που μαζί με τα μουσικά και ποιητικά βραδινά πουλούσε εθελοντικά τις κάρτες της
UNICEF, που πήγαινε και δούλευε στα εργοστάσια της Γερμανίας για να βοηθήσει τους ξένους εργάτες, που οργάνωνε συζητήσεις και διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, που έπαιρνε μέρος σε κατασκηνώσεις εργασίας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών για τους απόκληρους.
Ηταν τα χρόνια των «Αυτοσχεδιασμών», τα πρώτα χρόνια του «Κύκλου της Ανοιξης», που γρήγορα έκλεισε από την επιβολή της εφτάχρονης τυραννίας. Η λογοτεχνική και ποιητική δουλειά των χρόνων της φυλακής πολλές φορές καταστράφηκε από τους διώκτες του στους αιφνίδιους ελέγχους των κελιών.
Ο,τι σώθηκε, ό,τι βγήκε κρυφά από τις φυλακές, χάρη στους κώδικες επικοινωνίας με την αδελφή του Μαρία,
καταγράφεται στις «Αναφορές» και στη συνέχεια στα «Συλλογικά».
Στα μεταπολεμικά χρόνια οι κύκλοι των ποιημάτων συνεχίζονται με τις «Αποτυπώσεις» και τους «Επαναπροσδιορισμούς», που πάντα όμως κρατούν τις φόρμες και τις ρίζες τους στα χρόνια των αγώνων, της συνεχούς αναζήτησης, της καθημερινής πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας του.
Μετά από την επιλογή των ποιημάτων αυτής της πορείας, πράγματι η ποίησή του «μετάγεται» σε μια ολόκληρη ζωή. Κι όπως και ο ίδιος γράφει, «μετάγεται η ζωή ενός ενεργού πολίτη», ενός ονειροκρίτη, ενός ανθρώπου που συμμετέχοντας στα κοινά παραμένει αρνητικά στους «απέξω», έστω και μέσα από έναν ποιητικό, αφαιρετικά, λόγο.