Με ένα φλασάκι στο μυαλό

Και δεν καταλάβαινε πως ο νεανικός μου ενθουσιασμός και η όρεξή μου για ζωή ήταν αυτή η ίδια. Η διάθεση που είχα να
τρυπήσω τις κόρες των γελαστών ματιών της, να διαστείλω τα οπτικά της νεύρα και να βουτήξω στα άδυτα του κορμιού της,
να γλιστρήσω μέσα στις ίνες της σάρκας της και μέσα από τα αιμοφόρα αγγεία της να ταξιδέψω σ’ όλα τα μέρη που της
χάριζαν πνοή. Να αφεθώ στη φορά των αρτηριών της και να αγκαλιάσω την καρδιά της. Κι ύστερα βουλιάζοντας στα σπλάχνα
της να γείρω και να κουρνιάσω στη μήτρα της. Και εκεί να γονιμοποιηθώ. Κι όταν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου να
ξαναγεννηθώ. Παρθένος, ανέγγιχτος, άσπιλος και αμόλυντος, ιδανικός σύντροφός της, κτήμα της και δημιούργημά της.