Τα φύλλα της ελιάς δείξε μου και τη ρίζα του δέντρου.
Τις μακρινές πλατείες που απογυμνώθηκαν.
Την πέτρα του μακρινού φωτός που περπατήσαμε αγκαλιά
και τους άγιους τόπους που εκεί πέρα σε αναγνωρίζουν
και σε προσκυνούν ακόμα. Τη φοβισμένη ανατολή
που καίγεται γύρω από τις σκοπιές
σαν σκιά καλοκαιριού και Κόκκινη Μηλιά.