Ιστορία, γεωγραφία και στρατηγική της ναυτικής ισχύος

Η Ναυτική Ισχύς συνδέεται αρρήκτως με την Εθνική Ισχύ, την
προστασία των εθνικών συμφερόντων και την επιτυχέστερη αντιμετώπιση του
«διλήμματος ασφαλείας» ενός κράτους. Παρ’ ημίν, ο Ελληνικός Πολεμικός Στόλος
υπήρξε το κύριο διαπραγματευτικό όπλο του Ελευθερίου Βενιζέλου, προκειμένου να
γίνει η Ελλάς δεκτή στον συνασπισμό των ορθοδόξων εθνών της Χερσονήσου του Αίμου
εναντίον της Οθωμανικής Τουρκίας κατά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, διασφαλίζοντας
την Κυριαρχία των Θαλασσών στον χώρο του Αιγαίου.
Η δημιουργία πολεμικού στόλου υπήρξε, ιστορικά, συντελεστής εθνικής
αυτοσυνειδησίας. Το Πολεμικό Ναυτικό διαδραμάτισε, π.χ., σπουδαίο ρόλο στην
ανάπτυξη της αμερικανικής εθνικής συνειδήσεως και «διαμόρφωσε ένα έθνος». Σε
διαφορετικές χώρες και εποχές, ναυτικοί ήρωες ­απετέλεσαν εμβληματικές μορφές
των αντιστοίχων εθνικών αφηγήσεων, από τον Θεμιστοκλή και τον Κίμωνα μέχρι τον
Κανάρη, τον Μιαούλη και τον Κουντουριώτη, και από τον Francis Drake της Αγγλίας
και τον Οράτιο Νέλσωνα της Μ. Βρεταννίας ως τον Ναύαρχο David Farragut και τον
Αρχιπλοίαρχο Oliver Perry των ΗΠΑ, τον Αντιπλοίαρχο Arturo Prat της Χιλής ή τον
«Ιππότη των Θαλασσών» Miguel Grau του Περού.
Εις πείσμα των –αναντιλέκτως θεαματικών– κοινωνικών και τεχνολογικών εξελίξεων,
στο διάβα της Ιστορίας, μοιάζει να επαληθεύονται τα λόγια του Στρατάρχου
Μοντγκόμερυ: «Από τον καιρό που οι άνθρωποι πρωτάρχισαν να χρησιμοποιούν τις
θάλασσες, το μέγα μάθημα της Ιστορίας είναι ότι ο εχθρός που είναι αφοσιωμένος
σε μια χερσαία στρατηγική είναι, στο τέλος, ηττημένος».
Παρά την προϊούσα οικονομική αλληλεξάρτηση, η προβολή Ναυτικής Ισχύος, η Ναυτική
Διπλωματία και η σύμπηξη εταιρισμών των Ναυτικών Δυνάμεων θα εξακολουθήσουν, και
στο ορατό μέλλον, να εξυπηρετούν την προαγωγή εθνικών συμφερόντων και σκοπών.

Εν αντιθέσει προς μίαν απατηλή εικόνα, που ­επιπολαίως θα
μπορούσε να σχηματίσει κανείς, παρασυρόμενος από τα ιδεολογήματα του συρμού
(«παγκοσμιοποίηση», «τέλος της ­Ιστορίας», «τέλος των εθνών-κρατών» και τα
τοιαύτα), η μελέτη της Θεωρίας, της Ιστορίας, της Στρατηγικής και της Γεωγραφίας
της Ναυτικής Ισχύος μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η στρατηγική σημασία της
θάλασσας είναι απείρως πιθανότερον να ενισχυθεί παρά να εκλείψει στο προβλεπτό
μέλλον.
Η θάλασσα θα εξακολουθήσει να διατηρεί ζωτική σημασία για το διεθνές οικονομικό
σύστημα ως το κατ’ εξοχήν πεδίο και μέσον μεταφοράς αγαθών του πλανήτη. Η αξία
των πηγών και πόρων που –ακόμη– κρύβει στα σπλάγχνα της θα αυξηθεί έτι
περαιτέρω, όπως αποδεικνύει και η μόλις ανακύψασα έρις περί τους ενεργειακούς
θησαυρούς του Αρκτικού Ωκεανού.
Οι Ναυτικές Δυνάμεις (Μείζονες, Μεσαίες ή Μικρές) θα εξακολουθήσουν να
βασίζονται στους πολεμικούς στόλους τους με σκοπό την αύξηση του κεφαλαίου
αξιοπιστίας και των ­ιδίων μετοχών ενός εκάστου εθνικού-κρατικού δρώντος στο
διεθνές χρηματιστήριο γεωστρατηγικών αξιών.
Λαοί, οσονδήποτε ιστορικοί και σπουδαίοι κατά το παρελθόν, οι οποίοι –διανύοντας
ακροσφαλή περίοδο ιστορικής παρακμής και παραδοθέντες σε ιδεοληπτική
εθελοτύφλωση– θα αγνοήσουν τον σιδηρούν κανόνα αυτού του ιδιότυπου
χρηματιστηρίου θα υποστούν, αργά ή γρήγορα, την (αμείλικτη πλην δίκαιη) τιμωρία
όχι «απλώς» της οικονομικής χρεωκοπίας, αλλά της αμετάκλητης εισόδου τους στο
παγκόσμιο νεκροταφείο εθνών και πολιτισμών.