Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!

«Να πάρει», σκέφτηκα και κοίταξα την Ανούσκα. Δε θα ξαναδώ αυτό το μέτωπο, αυτό το στόμα, αυτή τη μύτη, αυτά τα μάτια… Δε θα ξανανιώσω αυτή την εγγύτητα που αισθάνεται ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο, αυτή την οικειότητα, την εμπιστοσύνη που βουρκώνει τα μάτια μου.

Ξέρω ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ρομαντικές. Εδώ και τόσα χρόνια η ζωή μου είναι ρομαντική. Είναι ο ρομαντισμός του επαναστάτη που καλπάζει πάνω στο άλογό του. Ίσως είναι βασανιστικός, ίσως αιμοσταγής, ποιος ξέρει…

Πού τρέχει ο έφιππος; Τις περισσότερες φορές στο θάνατο. Αλλά για μια ζωή πιο όμορφη, πιο δίκαιη, πιο γεμάτη, πιο βαθιά.

Στο μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ –και μάλιστα λίγο πριν από το θάνατό του– η δεξιοτεχνία και η ευαισθησία του λυρικού ποιητή μετουσιώνονται σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική διήγηση.

Πώς σκέφτηκα να γράψω ποιήματα; «Έργο του πρόστυχου κόσμου…»
Γιατί να είναι πρόστυχος ο κόσμος;
Ο κόσμος είναι ωραίος.
Τι θα πει ο κόσμος είναι ωραίος;
Τι του είναι ωραίο;
Για πόσους ανθρώπους είναι ωραίος; Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι άνθρωποι ούτε καν σκέφτονται αν «ο κόσμος είναι ωραίος ή όχι». Ζουν μέσα στην αδικία, στην πείνα, στην τυραννία, στο θάνατο.
Πόσοι άνθρωποι πολεμούν ενάντια στην αδικία, στην τυραννία, στο θάνατο; Εμείς λοιπόν πολεμάμε. Πολεμούν οι μάζες που στήνουν οδοφράγματα, που κάνουν επαναστάσεις…