Η χώρα του κασσίτερου

Μυθοπλασία βασισμένη στην Ιστορία, μια καταγραφή επώδυνης οδοιπορίας στο χωροχρόνο της Ηπείρου, με όσες ψυχές ανθρώπευσαν το σκληρό τοπίο της, ανώνυμοι ήρωες στο θέατρο της Ιστορίας.

Οι βαθιές στη χάραξη μνήμες, ο κοινός σ’ όλους τους Ηπειρώτες πόνος και η έγνοια για τη μοίρα αυτού του τυραννισμένου τόπου συλλέγονται και επωάζονται πάνω σε «φωνές» από το παρελθόν, σε παλιά λεξικά, σε γλώσσες χαμένων επαγγελμάτων, σε παροιμιακό θυμόσοφο λόγο και σε τελετουργικά ευχολόγια.

Μια «ιστορική μυθωδία», ένα λογοτεχνικό πάρισον με το πολυφωνικό ηπειρώτικο τραγούδι. Η Ιστορία από μόνη της έκανε φλεβοτομία. Όταν ένα πρωί, φυλλομετρώντας το χαρτοβασίλειό της, είδε ότι της έλειπαν σελίδες…

Τό ’μαθαν ο Μηνάς, η Μάχη, ο Νάσιος, ο Νικόλας, η Αλέξω, ο Μανόλε, η Γιώργαινα, η Παράσκε, ο Ξενοφώντας, ο Ιλιάζ, ο Σοτίρ, ο Φιλίππης, και αλήθεια, πολύ τους λύπησε… Όμως… για το θεαθήναι, είπαν… για τα μάτια, όπως λένε… Πού καιρός τώρα για πατρίδες… πού τόπος… «…κάποτε ήσασταν χριστιανοί.

Και χορταίναμαν αγάπη από τ’ εσάς και πολεμούσαμε αντάμα τον Τούρκο. Από τότε όμως που ομολογήσατε πίστη στο Κοράνι, ξεχωριστήκατε από τους Έλληνες, χάσατε τη συνείδησή σας την ελληνική.

Το Κοράνι δε δίνει άδεια να έμπουν τέτοιες αγάπες μέσα, που δίνουν υποψία για πράματα πολιτικά…»