Η τριλογία της Μουσικής 1 – «Ελλήνων μούσα λαϊκή»

Γιατί τα νέα παιδιά κάθε εποχής μαζί με τους μεγάλους ασχολούνται με αμείωτο πάθος με το λαϊκό αστικό τραγούδι, το επονομαζόμενο ρεμπέτικο; Προφανώς γιατί στην εποχή της ηλεκτρονικής αποξένωσης περιέχει αυτά που μας λείπουν: τη ζεστασιά και την ανθρώπινη επαφή, την επικοινωνία και τη συντρoφικότητα, την αυθεντικότητα και την ομορφιά, τη λεβεντιά και το μεράκι, το αυθόρμητο γλέντι, που ξεθυμαίνει τον πιο αβάσταχτο καημό. Γιατί το λαϊκό τραγούδι των ελληνικών πόλεων σχεδόν πενήντα χρόνια από το κλείσιμο του κύκλου παραγωγής του εξακολουθεί να μας ταξιδεύει σε ανείπωτης ωραιότητας εικόνες, να μιλά αυθόρμητα και γλαφυρά και για τη δική μας ζωή, να μπολιάζει και τη σημερινή καλλιτεχνική δημιουργία. Με το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Μουσικής Ελλήνων Μούσα Λαϊκή ο Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης επιχειρεί κατάδυση στην απέραντη, και σε μεγάλο βαθμό μέχρι τώρα ανεξερεύνητη, θάλασσα της λαϊκής μας μουσικής με τα αμέτρητα γνωστά και άγνωστα ακόμα μουσικά μαργαριτάρια. Μια φρέσκια ματιά, χωρίς τις παρωπίδες των ποικίλων θεωρητικών μονομανιών περί “περιθωριακού ρεμπέτικου τραγουδιού”. Σεργιάνι στο χρόνο και τη μελωδία από τότε που οι παππούδες μας πήραν από τους προγόνους τους την κοινή και ταυτόχρονα πολυεπίπεδη αρχαία, βυζαντινή, ανατολίτικη, δημοτική μουσική σκυτάλη για να τη φέρουν και πάλι πρωταθλητές στο σύγχρονο καλλιτεχνικό στίβο. Από τις ζυγιές που γυρίζουν τη Βαλκανική και παίζουν στα πανηγύρια, στις κομπανίες των συγκροτούμενων ελλαδίτικων αστικών κέντρων, από τη δημοτική παράδοση στα ληστρικά τραγούδια, σε αυτά της φυλακής και των καταγωγίων, στα πολυποίκιλα γλέντια της Σμύρνης, της Πόλης, στη φωτιά και το θάνατο της Μικρασιατικής Καταστροφής, στην εξαθλίωση του πειραιώτικου λιμανιού, στα βάσανα της φάμπρικας και των προσφυγικών συνοικισμών που αναγεννούν την παρηκμασμένη Ελλάδα, από τους ζουρνάδες και τα νταούλια, στους ταμπουράδες και τα κλαρίνα, στις λεπτές μελωδικές ακροβασίες των σαντουρόβιολων, στου μπουζουκιού την ακατέργαστη βαθιά πονεμένη πενιά. Το “ρεμπέτικο” γλέντι διαρκεί έως τις μέρες μας, γιατί είναι η απάντηση της χαροκόπας λαϊκής ψυχής στις ατελείωτες ώρες της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, γιατί προσπαθούμε κι εμείς να “σιάξουμε” τα δικά μας τραγούδια για το βαθύ καημό που τα φυλλοκάρδια μας πλημμυρίζει…