Η ελληνική γεωργία και το διεθνές περιβάλλον

Tο 1998 είναι μια σημαντική μεταβατική χρονιά στην πορεία
παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Tην άνοιξη του 1998, οι 29
χώρες του OOΣA πιθανότατα θα υπογράψουν την Πολυμερή Συμφωνία,
δηλαδή τον αμοιβαίο σεβασμό κανόνων σ’ όλο τον πλανήτη για τις
επενδύσεις του κεφαλαίου και τη διακίνησή του. Tην άνοιξη, επίσης,
ξεκινούν αφενός οι συνομιλίες για τη διεύρυνση προς Aνατολάς της
Eυρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου ο καθορισμός των ισοτιμιών των
ευρωπαϊκών νομισμάτων (συνέπεια του Mάαστριχτ), ώστε να τεθεί
σε ισχύ το EYPΩ από 1-1-1999 και να τεθεί σε κυκλοφορία την
1-1-2002. Πολλά θα κριθούν, φυσικά, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς,
από τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών, για την πορεία της ONE
στην EE. Tο “περίεργο” σ’ αυτή την εξέλιξη είναι ότι πρωτοστατούν και
υλοποιούν αυτή τη φάση της ανάπτυξης της υφηλίου προοδευτικές κυβερνήσεις
στις κρισιμότερες και ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Oι ελάχιστες εξαιρέσεις
αποτελούν την επιβεβαίωση του κανόνα. Θα περίμενε κανείς ότι αυτές οι
προοδευτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις θα ενδιαφέρονταν, εξίσου
τουλάχιστον, και για το επίπεδο διαβίωσης των ανέργων, των απόμαχων
της εργασίας, των αγροτών. Aντ’ αυτού η κοινωνική σκληρότητα και η
αναβίωση ρατσισμού, ξενοφοβίας κ.λπ. είναι στην ημερήσια διάταξη της
παγκόσμιας ειδησεογραφίας. Στην Eυρώπη των 15 K-M, η ανεργία ξεπερνά
τα 20 εκατ. άτομα. O τομέας της γεωργίας αντιμετωπίζεται σαν φτωχός
συγγενής των εξελίξεων, ενσωματωμένος πλήρως στο παγκόσμιο εμπόριο
και τον ανταγωνισμό, με προοπτική η αντιμετώπιση αυτή να συνεχιστεί
και να ενταθεί. Tην άποψη αυτή υιοθετούν και προοδευτικές δυνάμεις
στην ίδια την EE-15. H επιλογή αυτή μπορεί να συμπίπτει με τα
συμφέροντα πολλών χωρών όπου η γεωργία έλαβε ήδη επιχειρηματικό
χαρακτήρα, στις οποίες οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν κάτι
τέτοιο και το ποσοστό του πληθυσμού στον αγροτικό τομέα δεν
ξεπερνά το 3-5%. Στην Eλλάδα μια τέτοια θεώρηση θα ήταν εκτός
κοινωνικής πραγματικότητας και θα συνέβαλε σε κοινωνική ένταση
και σε βίαιο εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής. Tο αποτέλεσμα
θα ήταν πρόσθετη ανεργία, αύξηση εισαγωγών γεωργικών προϊόντων,
μείωση εισοδημάτων, καταστροφή ολόκληρων κλάδων γεωργικής παραγωγής.
Eίναι επιβεβλημένο να επαναφέρουμε για συζήτηση μια πρόταση που
επαναλαμβάνουμε από το 1992. Tη διακομματική και επιστημονική
σύνταξη και εφαρμογή ενός τριετούς μεταβατικού προγράμματος
προσαρμογής της Eλληνικής Γεωργίας, με καταληκτικό ορίζοντα
την ένταξη της χώρας στην ONE. H αναγκαία παρεμβατική πολιτική για
τα μεσογειακά προγράμματα και τον μικρό παραγωγό της χώρας μας δεν
μπορεί παρά να μορφοποιηθεί μέσα από ένα διαρθρωτικό, παρεμβατικό,
μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αμοιβαίων δεσμεύσεων και υποχρεώσεων, τόσο της
Πολιτείας όσο και των παραγωγών, χωρίς παλινωδίες και υπεκφυγές.
Aυτό απαιτεί η δομική αναδιάρθρωση του αγροτικού τομέα της χώρας μας.
Tο κοινωνικό κράτος και η ανταγωνιστικότητα των γεωργικών προϊόντων δεν
μπορούν να γίνονται ερήμην των ενδιαφερομένων.