Η δεύτερη ευκαιρία

«Η αυτοανακήρυξη του προέδρου των ΗΠΑ σε πρώτο παγκόσμιο
ηγέτη υπήρξε στιγμή ιδιαίτερης σπουδαιότητας για την Iστορία. (…) Ήταν
αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και του τέλους του Ψυχρού
Πολέμου. (…)
»Ο νέος αιώνας, όπως φαινόταν, ανήκε στην Αμερική, και ήταν δικό της καθήκον να
τον διαμορφώσει. (…)
»Πώς οι τρεις πρώτοι πρόεδροι των ΗΠΑ που ανέλαβαν το ρόλο του υπ’ αριθμόν ένα
παγκόσμιου ηγέτη –ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, ο Ουίλιαμ Κλίντον και ο Τζορτζ
Μπους ο νεότερος– ερμήνευσαν την ουσία της νέας εποχής; Καθοδηγήθηκαν από ένα
όραμα που συμβάδιζε με τις ιστορικές περιστάσεις και ακολούθησαν μια
συγκροτημένη στρατηγική; Ποιες αποφάσεις της εξωτερικής πολιτικής υπήρξαν οι πιο
σημαντικές; Άφησαν τον κόσμο σε καλύτερη ή σε χειρότερη κατάσταση, και η θέση
των ΗΠΑ σ’ αυτό τον κόσμο είναι τώρα ισχυρότερη ή πιο αδύναμη; Ποια είναι τα
βασικά μαθήματα για το μέλλον που θα πρέπει να αντλήσουμε από τις δραστηριότητες
των ΗΠΑ κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ως της πρώτης παγκόσμιας
υπερδύναμης;»

«Είναι ουσιώδες η δεύτερη ευκαιρία της Αμερικής μετά το 2008
να είναι πιο επιτυχής από την πρώτη, διότι δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία.
Η Αμερική χρειάζεται επειγόντως να διαμορφώσει μια πραγματικά μεταψυχροπολεμική
παγκόσμια εξωτερική πολιτική. Μπορεί ακόμη να το κάνει, με την προϋπόθεση ότι ο
νέος πρόεδρος, έχοντας γνώση του ότι “η ισχύς μιας μεγάλης δύναμης ελαττώνεται
αν αυτή πάψει να υπηρετεί μια ιδέα”, συσχετίσει χειροπιαστά την αμερικανική ισχύ
με τις βλέψεις της πολιτικά αφυπνισμένης ανθρωπότητας».