Η αθλιότητα του σήμερα και η προοπτική για το αύριο

Σήμερα έχει εγκαθιδρυθεί ένα νέο σύστημα, που καταργεί μαζικά την
“εργασία”. Παλινορθώνει τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης,
υποδούλωσης, εκμετάλλευσης, εξαναγκάζοντάς τους όλους να πολεμούν
μεταξύ τους για ν’ αποκτήσουν αυτή την “εργασία” την οποία καταργεί.
Αυτό που πρέπει να προσάψουμε στο σύστημα δεν είναι η κατάργηση της
εργασίας, αλλά ότι διατηρεί, ως υποχρέωση, ως κανόνα, ως
αναντικατάστατο θεμέλιο των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας όλων,
αυτή την ίδια “εργασία”, της οποίας καταργεί τους κανόνες, την
αξιοπρέπεια και την πρόσβαση. Πρέπει να αποτολμήσουμε την Έξοδο από
την “κοινωνία της εργασίας”. Δεν υπάρχει πια και δεν πρόκειται να
επανέλθει. Πρέπει να επιδιώξουμε το θάνατο αυτής της κοινωνίας, που
βιώνει την επιθανάτια αγωνία, ώστε να μπορέσει να γεννηθεί από τα
ερείπιά της μια άλλη. Πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε τα περιγράμματα
αυτής της άλλης κοινωνίας πίσω από τις αντιστάσεις, τις δυσλειτουργίες,
τα αδιέξοδα τα οποία αποτελούν το σήμερα. Η “εργασία” πρέπει να χάσει
την κεντρική της θέση στη συνείδηση, τη σκέψη, τη φαντασία όλων: Πρέπει
να μάθουμε να τη βλέπουμε με διαφορετικό βλέμμα. Να μην τη σκεφτόμαστε
πια σαν αυτό που δεν έχουμε, αλλά σαν αυτό που κάνουμε. Πρέπει να
αποτολμήσουμε να επιδιώξουμε την επανιδιοποίηση της εργασίας. Πρέπει
να αποτολμήσουμε να αποχωριστούμε αυτή την κοινωνία που πεθαίνει και
που δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί.