Ερμηνεύοντας το θεατρικό λόγο του O’ Neill

Στη θεατρική λογοτεχνία ένα δραματικό κείμενο καθίσταται
θέαμα μέσα από την ερμηνεία των ηθοποιών. Στην απειρότητα που συνοδεύει τη
θεατρική επικοινωνία και με την αυλαία να χωρίζει τη φαντασία από την
πραγματικότητα επικεντρωνόμαστε στο κείμενο και στην αισθητική τάξη που
δημιούργησε ο δραματουργός, στις οπτικές και ακουστικές αναπαραστάσεις που
κατασκεύασε, για να καθορίσει τις εικόνες, τις έννοιες, τα αισθήματα και τις
εμπειρίες που αποτελούν τα στοιχεία ενός συγκεκριμένου προσωπικού βιώματος.
Στην παγκόσμια θεατρική λογοτεχνία η περίπτωση του O’Nιλ είναι μοναδική: στο
δικό του δραματικό περιβάλλον συναντά κανείς σύνθετα πλέγματα δομών, που
καθορίζουν τις αναπόφευκτες συγκρούσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες που πάσχουν,
μηχανισμούς που παραπέμπουν σε βαθιά γνώση της ασυνείδητης πλευράς της έκφρασης
του λόγου, στη σχέση μεταξύ προσωπικού και κοινωνικού ρόλου.
Στο βιβλίο παρουσιάζεται και αναλύεται η διαδικασία για να φτάσουμε από το
δραματικό κείμενο στη θεατρική εικόνα. Στα επιλεγμένα έργα του O’Nιλ
εντυπωσιάζει η προβολή των συναισθημάτων και των ψυχολογικών αναγκών των ηρώων,
μέσω των οπτικοακουστικών συστημάτων οργάνωσης και κατάταξης στο σκηνικό χώρο,
ενώ η λεκτική έκφραση των συναισθημάτων και των σκέψεων των ηρώων χρησιμεύουν ως
μοντέλα ερμηνείας του θεατρικού λόγου.

«(…) Όχι, δεν είμαι βέβαιος ότι ο Θεός είναι η ζωή,
είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι οι άνθρωποι δεν είναι η ζωή!… Θυμάμαι ότι όταν
ήμουν παιδί η μητέρα μου με ρωτούσε καχύποπτα όποτε με έβλεπε σκεφτικό: “Τι
κάνεις εκεί, Ευγένιε;” “Σκέφτομαι”, απαντούσα με ύφος σοβαρό. “Τι σου συμβαίνει,
μήπως νιώθεις άρρωστος;” με ρωτούσε με αφελές μητρικό ενδιαφέρον, που με
εξόργιζε. Τώρα πια όμως ξέρω ότι είχε απόλυτο δίκιο. Μάντευε την αλήθεια. Μόνο
οι άρρωστοι σκέφτονται. Όσοι είναι καλά ζουν…»

«… η πραγματική αλήθεια είναι ότι γεννήθηκα στο θέατρο και δεν μπορούσα να
κάνω κάτι που δε θα ήταν πρακτικό για το θέατρο, ακόμα κι αν το ήθελα. Είμαι
υπερβολικά δεμένος με το θέατρο ως μέσο έκφρασης. Απλώς το έκανα ευρύτερο,
μεγαλύτερο και βαθύτερο από το συνηθισμένο είδος παράστασης. Ό,τι γράφω μπορεί
πάντα να γίνει. Δεν έχω γράψει ακόμα θέατρο της ντουλάπας».