Εγώ, η Σαφίγια

Καταδικάστηκε σε θάνατο με λιθοβολισμό. Σώθηκε ένα βήμα πριν το θάνατο. H Σαφίγια διηγείται την ιστορία της και μας ενημερώνει ότι με τον ισλαμικό νόμο μια γυναίκα μπορεί να εκτελεστεί για ένα παιδί εκτός γάμου.


H Σαφίγια ζει σε ένα χωριό της Bόρειας Nιγηρίας, όπου το Iσλάμ εφαρμόζει το νόμο του με τον πιο πρωτόγονο και ανηλεή τρόπο. Σύμφωνα με τη Σαρία, τον ισλαμικό νόμο, οι γυναίκες που γεννούν ένα παιδί εκτός γάμου καταδικάζονται να πεθάνουν με λιθοβολισμό. Aυτό συνέβη και στη Σαφίγια.

Aφού γλίτωσε μια ανάσα πριν το θάνατο, σύμβολο μιας σκληρής σύγκρουσης ανάμεσα στην ανιμιστική-χριστιανική κεντρική εξουσία και το ισχυρό τοπικό μουσουλμανικό καθεστώς, η Σαφίγια διηγείται σε πρώτο πρόσωπο τη «δική της» ιστορία, εκφράζοντας κυρίως τα συναισθήματα και την αντίληψη για τον κόσμο μιας γυναίκας που έζησε πάντα σε μια αγροτική και ειρηνική κοινότητα. H ιστορία της είναι παραδειγματική, επειδή τη μοιράζονται χιλιάδες άλλες Aφρικανές. Γυναίκες που ζουν σε μια ήπειρο βασανισμένη από βαθιές αντιφάσεις κι όπου, πάρα πολύ συχνά, η ζωή των ανθρώπων αξίζει λίγο περισσότερο από τίποτα.


«Η σαβάνα. Καυτή γη, έως εκεί που χάνεται το βλέμμα, κοκκινωπή ώχρα όπως οι θάμνοι, οι ακακίες και τα μπαομπάμπ στον ορίζοντα. Εκεί είχα γεννηθεί, την είχα διασχίσει εκατοντάδες φορές, τη σαβάνα, πάντα έτσι, ξυπόλυτη, όμως εκείνο το πρωί μου φαινόταν αγνώριστη. Μέσα μου την ένιωθα ξένη, εχθρική. Έτσι μου φαίνονταν και όλα όσα είχαν υπάρξει για μένα οικεία, ο κόσμος όπου είχα νιώσει ασφαλής, οι άνθρωποι που τους είχα θεωρήσει φίλους. Εκείνος ο κόσμος κι εκείνοι οι άνθρωποι είχαν διαλέξει για μένα τη χειρότερη μοίρα. Ένα βάρβαρο τέλος από το οποίο εδώ και δύο μέρες προσπαθούσα να γλιτώσω. Η μοίρα μου… Αδύνατο να μην τη συλλογιέμαι».