Αυτοσυντήρηση, Πόλεμος, Πολιτική

Οι άνθρωποι κατασκευάζουν τεχνητά και ψευδαισθητικά, με αυτοσυντηρητικές και αυθαίρετες αποφάσεις, τους κόσμους εντός των οποίων εγκαθίστανται. Κάθε ένας από αυτούς τους κόσμους είναι υπαρκτός αποκλειστικά επειδή ένα ή περισσότερα δρώντα υποκείμενα πιστεύουν ακλόνητα στην ύπαρξή του και συμπεριφέρονται αναλόγως, προς εαυτούς και αλλήλους.
Ο κάθε κόσμος οικοδομείται με μια απόφαση που χωρίζει, αποσπώντας το Εγώ από τον αδιαμόρφωτο υλικό κόσμο, τα υπόλοιπα όντα σε Εχθρούς και Φίλους. Για την απόσχιση αυτή είναι απαραίτητη η δόμηση μιας κοσμοεικόνας, ενός μπούσουλα για την αυτοσυντήρηση, η οποία διασφαλίζεται αποκλειστικά με την αδιάκοπη επέκταση της ισχύος.
Ο πόλεμος είναι, τρόπον τινά, η φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας και υπό την έποψη αυτή ουδέποτε θα εξαλειφθεί, τουλάχιστον σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, οπότε η αυτοσυντήρηση τίθεται εν κινδύνω. Όταν δηλαδή η πύκνωση της εχθρότητας εκβάλλει στο Πολιτικόν, ήτοι τη μάχη μέχρι τελικής πτώσεως ανάμεσα σε συγκεκριμένες ανθρώπινες υπάρξεις.

H εποχή της νεωτερικότητας έχει προ πολλού αποβιώσει και μαζί της το σύνολο του κλασικού αστικού πολιτισμού. Εδώ και μερικές δεκαετίες ζούμε στους κόλπους της δημοκρατίας της αγοράς, δηλαδή του «χαρτοπαικτικού», μαζικού, νεοκαπιταλιστικού σύμπαντος, με όσα συνεπιφέρει ακόμα και στην υπαρξιακή σφαίρα: τη διάχυση, τη διασπορά, την «κατάργηση» του χρόνου και της μνήμης, την προτεραιότητα του χώρου ως άχρονου κουβά έτοιμου να υποδεχθεί τα πάντα και σε όλους τους συνδυασμούς, τη ναρκισσιστική πολυδιάσπαση του Εγώ, τον επαναπροσδιορισμό της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, με την υποκατάσταση της μοντερνιστικής αναζήτησης υφολογικών καινοτομιών από την εκζήτηση των «πρωτοτυπιών» και των «προκλήσεων».