Άρριζοι

Σπάσε τις βεβαιότητές σου, σε κρατάνε
ακίνητο. Κι αν η ζωή είναι ένας αόρατος πλην χαραγμένος μονόδρομος; Μήπως οι
δήθεν επιλογές και τα διλήμματα είναι άχρηστες νοητικές επινοήσεις; Μήπως
ανασύρουμε τις ήδη καταγεγραμμένες «εντολές» που μας έχουν εμφυτευτεί από τη
γέννα; Αιρετική σκέψη. Εγωιστικό εύρημα αυτό της ελεύθερης επιλογής.
Ανακουφίζει. Έτσι πιστεύουμε ότι είμαστε αφέντες του εαυτού μας.
   Και η ελεύθερη βούληση;

Ο αφηγητής υπάρχει ή είναι ονειρικό
ενεργούμενο; Και το παραμύθι; Το χρέος που ως κληροδότημα περνά από χέρι σε
χέρι; Ψυχαναλυόμενος ανασυντίθεται, μπρος στα μάτια του αναγνώστη που επέλεξε να
«καταστρέψει». Πριν τον πάρει ο μαύρος βαρκάρης, αποδίδει τα oφειλόμενα. Για
στερνή φορά ερωτοτροπεί με τις αφυπνισμένες αισθήσεις.

Το μυθιστόρημα κινείται μεταξύ Μύθου,
Ονείρου και Πραγματικότητας. Λογοτεχνικό κείμενο ιδιαίτερης γραφής, άμεσο, με
εσωτερικό ρυθμό και ποιητικότητα. Ακολουθεί τη ροή του νερού. Μέσ’ από την
καινοτόμα πλοκή, αναδύονται οι βαθύτεροι στοχασμοί του συγγραφέα. Μας εκπλήσσει.
Επινοεί ένα νέο τύπο ανθρώπου και τον επιβάλλει στο αναγνωστικό κοινό.
   Άρριζοι είναι εκείνοι οι μοναχικοί, που
χωρίς να τους δένει τίποτα, χωρίς να ανήκουν πουθενά, ελεύθεροι, αντιμάχονται τα
σκοτεινά στεγανά και τα αυθαίρετα όρια.
   «Ολοκληρωτισμός είναι να κλείνεις τη
σκέψη του άλλου στη σκέψη σου».

ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟ και στείρο δέντρο είναι ο
περιβόητος Ξένος. Ο χορταριασμένος του αυλόγυρος είναι η φωλιά κάθε άρριζου. Σαν
μια ζεστή αγκαλιά με σκεπάζει ολόκληρο. Τις άγρυπνες νύχτες μου συνομιλώ με τα
άστρα. Σαν φωτεινά λαμπιόνια φωτίζουν τη σκέψη μου. Των φύλλων το ανεπαίσθητο
θρόισμα γαληνεύει το ταραχώδες υγρό του κρανίου μου. Στην υγρασία που απομυζούν
οι ρίζες του αποζητώ το πολύτιμο υλικό της προσωπικής μου αφήγησης. Στο
ρυτιδιασμένο κορμό του ακονίζω το δοκιμαζόμενο οίστρο μου. Θεέ μου! Μερόνυχτα
κάθομαι κάτω από τον ίσκιο του και σου αφηγούμαι μια δίχως τέλος ιστορία.
   – Αόρατος, πλην χαραγμένος μονόδρομος.

   Πεθαίνω σε κάθε μου λέξη. Σώσε με! Όσο
το χτίζω, τείχη σηκώνονται. Εσωκλείομαι. Δεν με χωρώ. Αιωρούμαι πάνω στην
κορυφογραμμή του μυαλού μου.     Γλιστρώ…

   – Ακολουθώ τη ροή του νερού.

   Από τις ανοιχτές μου ρωγμές, οι λέξεις
χύνονται πάνω μου. Έλεος. Χωμένος μες στις σελίδες μου, ναι, ψυχαναλύομαι. Εσύ,
ο καθρέπτης μου. Ξαπλωμένος στο ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή αναγνώστη μου, λέξη τη
λέξη, αντιμετωπίζω τον άγνωστο εαυτό μου.

   –
Δεν
ανήκω πουθενά, οι ρίζες μου χάθηκαν…