Αμέσως τώρα πια

Ο χρόνος δεν αποτελεί πια σπουδαίο μυστήριο, ξέρουμε ότι γεννήθηκε μαζί με το σύμπαν και είναι κιόλας 15 δισεκατομμυρίων ετών. Στην ηλικία του, θα περίμενε κανείς να είναι ωριμότερος, ωστόσο αυτός διασκεδάζει ακόμα με τα πιο αλλόκοτα παιχνίδια κι έτσι, άλλοτε τρέχει ορμητικός με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι άλλοτε πάλι ακινητεί εντελώς. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσο διήρκεσε ένα τρυφερό φιλί ή πόσο κράτησε μια αγωνία.
Απολαμβάνει να εξαπατά τους ανθρώπους πως τάχα θα είναι πάντοτε πιστός τους φίλος, όμως την τελευταία ώρα της ζωής τους, λίγο πριν εξαφανιστεί, τους αποκαλύπτει άσπλαχνα το φοβερό του μυστικό: όσα χρόνια κι αν έχεις ζήσει, στο τέλος πάντοτε νομίζεις πως έζησες μόνο μία μέρα.

«Δεν μπορεί να το ερμηνεύσει αυτό που του συμβαίνει με το χρόνο. Ακούει κάποιους να κομπάζουν πως έχουν ένα “βιολογικό ρολόι”, κοιμούνται και ξυπνάνε, πεινάνε και διψάνε ακριβώς την ίδια ώρα, κουρεύονται την ίδια ημερομηνία κάθε μήνα και κόβουν τα νύχια τους κάθε Παρασκευή. Είναι συνεπείς κι επιμελείς και συνήθως όλα τούς έρχονται βολικά. Αυτός δεν τους συμπαθεί – μάλλον τους φοβάται.
»Για τον εαυτό του, θα προτιμούσε να έχει μια καλύτερη σχέση με το χρόνο, χωρίς απαραίτητα να ξυρίζεται κάθε πρωί στις εφτά παρά δέκα ούτε να προβλέπει τις καταιγίδες από μια εντερική του διαταραχή. Θα ήθελε απλώς να καταφέρει να ισορροπήσει σε μια μέση κατάσταση, να μην είναι ούτε πολύ αγχωμένος ούτε τελείως χαλαρός».