Ποτάμι στο χρώμα της τίγρης

Ένας αέρας συνωμοσίας επικάθεται τρυφερά στον αυχένα.
Ένας αέρας ευδοκίας απέναντι στο μηδέν και το τίποτα.
Ενώ ονειρεύεσαι με σωριασμένη την αγριότητα και τη χάρη,
τα πόδια της τίγρης λυγίζουν ακριβώς τη στιγμή που το μηδέν και το τίποτα πλέκουν το χρόνο.
Και η τίγρη κοιμάται.
Κι ίσως όλα τούτα να ‘ναι δημιουργήματα αυτού του ονείρου…
Ξυπνάει απότομα, είναι δυνατή, ξανθιά και μαγεμένη.
Κι όπως ξυπνάει αυτός ο κόσμος, τα χάνει και καταρρέει.
Ανύπαρκτος κόσμος στους αιώνες των αιώνων.
Γιατί όλα έχουν γίνει, φίλτατε.
Γιατί όλα έχουν υπάρξει.